Door: Nordin Kole
Je hoort er de laatste tijd steeds meer over: arbeidsmigratie. In het regeerprogramma dat vorige week is gepresenteerd zijn er een aantal pagina’s aan toegewijd. Buiten het stukje over het verbeteren van de arbeidsomstandigheden van arbeidsmigranten, gaat het eigenlijk alleen over de economische kant van arbeidsmigratie. Over hoe we minder afhankelijk moeten worden van arbeidsmigranten, maar tegelijkertijd ook over hoe we “kennismigranten” moeten blijven verwelkomen. Deze arbitraire grens laat maar weer zien dat de individuen die het werk moeten verrichten niet voorop staan. Arbeidsmigratie moeten we verminderen in een algehele strijd tegen het personeelstekort als het aan deze regering ligt.
Als je het mij vraagt zouden we de banen waar we arbeidsmigranten voor nodig hebben moeten verminderen omdat het fysiek en mentaal loodzware banen zijn, die vaak ook door jongeren worden ingevuld. Ze zijn naast zwaar ook monotoon, betalen slecht en hebben vaak ook slechte uren. Kortom, de arbeidskwaliteit van deze banen ligt zeer laag. Dit is waar het echte probleem ligt. De banen zijn bijna niet meer menselijk te noemen waardoor we afhankelijk zijn van, voor Nederlandse standaarden, goedkope krachten uit het buitenland die het geld wel kunnen gebruiken. Die afhankelijkheid is er al decennialang, maar langzaamaan bereiken we het punt dat we die banen kunnen automatiseren, en daar zijn we dan ook moreel verplicht toe. In een tijd van gigantisch personeelstekort mogen we best weleens aan het werkgeluk van de werknemer gaan denken in plaats van aan de werkgever.