Ieder jaar opnieuw maken we beloftes in de goede hoop dat een nieuw kalenderjaar voor de discipline zorgt om deze vol te houden. Wij voelen onszelf al geweldig op het moment dat we aan anderen vertellen dat wij gaan hardlopen, gezonder gaan eten en eindelijk die verre reis naar een land gaan maken, die we al zo lang willen doen. We weten stiekem al dat na twee weken deze wensen verwateren, maar dat weerhoudt ons er niet van om ze niet opnieuw uit te spreken.
“Ach, een onvergetelijk jaar. Dat gaat het worden. Dat weten we zeker.”
Het afgelopen jaar was het echter voor duizenden jongeren al onvergetelijk. Het was een jaar dat ze eigenlijk juist willen vergeten, maar waar ze nog een lange tijd de gevolgen van zullen merken. Terwijl wij de mogelijkheid hadden om nieuwe ervaringen op te doen, te investeren in toekomst en zelfs plezier te beleven, zaten zij met hun handen in het haar af te vragen wat ze moesten doen. Deze jongeren hadden (eindelijk) een plek op de arbeidsmarkt en waren enthousiast om te beginnen aan hun carrière, maar zij liepen tegen één probleem aan: werkstress. Zij proberen zichzelf te bewijzen, het beste uit henzelf te halen en te voldoen aan de verwachtingen die gesteld worden. Alleen maar om twee maanden later (lichtelijk) overspannen thuis te zitten.
Zij hebben geen idee hoe dit komt, waar ze met hun klachten naartoe kunnen en wie hen hiermee kan helpen. Hun werkgever? Tja, daar hoeven ze niet op te rekenen. Je gaat immers niet tegen je nieuwe baas zeggen dat jij, jongere met een tijdelijk contract, last van werkstress hebt.. Terwijl zij zich voort slepen en zelf proberen om te gaan met hun probleem, komen ze in een neerwaartse spiraal terecht en begint hun persoonlijke leven er onder te leiden. Hun motivatie zakt weg en hun minder enthousiaste houding is snel merkbaar bij familie.
Voor deze jongeren zullen de nieuwjaarsbeloften er een stuk anders uitzien. Zij focussen zich namelijk niet op het hardlopen of op een reis naar een ver land. Zij beloven henzelf (en hun familie) om dit jaar uit hun dip te komen en weer normaal te kunnen werken. Ondanks dat zij niemand in hun omgeving zien die hen hiermee kan helpen, gaan ze het toch proberen – dan maar in hun eentje.
Vol goede moed starten zij hun jaar en beloven ze om het dit jaar beter te gaan doen, ook al weten ze dat deze belofte, net als de andere, helaas snel zal verwateren.
Nicky Nijhuis