Door: Inge Heesen
Tegenwoordig voelt de helft van de jongeren tussen de 18 en 25 zich eenzamer. Hongerig. En niet naar eten (er is nu zeker geen gebrek aan online recepten voor het maken van zelfgemaakt brood…), maar naar menselijk contact.
Dankzij technologische ontwikkelingen wordt onze wereld steeds groter. Het is mogelijk om op elk moment van de dag contact te leggen met iemand uit Vietnam of de nationale nieuwsuitzending van Chili terug te kijken. Het internet en de sociale media zorgen er voor dat we uitgroeien tot extreem sociale wezens; ze creëren een gevoel van grenzeloosheid. Deze sociale middelen zijn beschikbaar tijdens de coronacrisis waar we met z’n allen in zitten. Desalniettemin voelt de helft van de jongeren tussen de 18 en 25 zich eenzamer.
Een vraag die bij mij opdoemde was dan ook: hoe kan het dan dat – in de tijd van digitale onbegrensdheid – onze wereld niet heel veel groter voelt dan onze studentenkamer/appartement/huis en onze gedachten?
Eenzaamheid onder alleenstaande jongeren manifesteert zich als een sluimerend gevaar in deze crisistijd. Het feit dat het zich vrij onzichtbaar ontwikkelt, neemt echter niet weg dat het een probleem is met verreikende gevolgen. Gevoelens van eenzaamheid kunnen namelijk voor fysieke en mentale problemen zorgen, zoals verhoogde bloeddruk en hartslag, en angst en depressie. Een belangrijk onderdeel van deze eenzaamheid is dat er vandaag de dag meer en meer jongeren alleen wonen. We laten tegenwoordig het idee los dat iedereen vanaf zijn of haar 18de het huisje-boompje-beestje-leven moet leiden.
Door de huidige beperkende maatregelen zal een grote groep jongeren de weken alleen door moeten maken. We hebben wel YouTube, Instagram en FaceTime, maar deze sociale media vullen niet vollédig het gat dat de afwezigheid van offline menselijk contact achterlaat; online is een aanvulling op offline. We verlangen naar positiviteit, alledaagsheid én fysieke aanrakingen of nabijheid.
Helaas kunnen we onze maatschappelijke honger naar menselijk contact nog niet stillen. Wat er nu wel gedaan kan worden is de online contacten blijven onderhouden, maar vooral ook erkennen dat we samen in een uitzonderlijke en stressvolle situatie zitten en dit feit niet onder het tapijt schuiven. Deze realisatie creëert ruimte voor positiviteit in het heden, in plaats van alleen maar onzekerheid over de toekomst.
En houd ook nog even vol, we kunnen het echt alleen samen doen. Blijf zolang het nodig is anderhalve meter uit de buurt van anderen. Dan kunnen we hopelijk zo snel mogelijk weer even langsgaan bij onze familieleden en vrienden. Met een zelfgemaakt brood.
Wil jij je beste recepten delen, oproepjes/vragen voor ideeën uitzetten bij mede-jongeren of gewoon nieuwe contacten opdoen, word dan lid van CNV Jongeren en van de CNV Jongeren-Facebookgroep ‘Delen tegen Vervelen!’